Van de week las ik over het belang van goed ict-onderwijs op de basisschool. Ik kon alleen maar denken: 'Voorwaarden, voorwaarden, voorwaarden'. Een korte schets van het computeruurtje op de vroege woensdagochtend:
??*%##!?*?, de klassendienst is vergeten de computers van tevoren aan te zetten. Het duurt minimaal een kwartier voordat de antieke apparaten überhaupt zijn opgestart. Als het startscherm dan eindelijk zichtbaar is, zie ik her en der alweer wanhopig ongeduldige kinderen vier keer achter elkaar op hetzelfde programma klikken. Niet veel later komt de eerste vinger: 'Juf, hij doet het niet'. Gevolgd door de tweede: 'Juf, mijn computer is vastgelopen'.
Bij de helft verloopt het opstarten gelukkig zonder al te veel problemen. Helaas betekent dit niet dat er bij deze leerlingen niets op te lossen valt. Er begint er eentje te klagen over het ontbreken van geluid. 'Zonder geluid kan ik de spellingopdrachten niet maken juf.' 'Nee schat, dat begrijp ik. Ik ga kijken wat ik voor je kan doen.' Tegen beter weten in probeer ik de drie (voor mij) enige opties; Ik stop de koptelefoon in een ander gat, ik stop een andere koptelefoon in beide gaten en ik check of het geluid niet per ongeluk op dempen staat en tsja, dan houdt het voor mij een beetje op. Uiteraard is geen van bovengenoemde opties uiteindelijk de oplossing van het probleem. Vervolgens hoor ik rechts van me iets over niet werkend internet. Ook voor dat probleem heb ik maar liefst twee mogelijke oplossingen, die, je snapt het wel, eveneens nooit de juiste blijken te zijn.
Zo schattig dat ze nog steeds ten volste overtuigd zijn van het feit dat ik alle bovengenoemde problemen moeiteloos voor ze ga oplossen. Ook behoorlijk naïef overigens. Ze zouden onderhand beter moeten weten. Uiteindelijk is er eigenlijk maar één échte oplossing voor deze dramatisch verlopende computeruurtjes. Een vierletterig woord waar iedereen tegenwoordig een gebrek aan heeft.