Vanochtend stuitte ik toevallig op een column over de stad waar ík kort geleden nog zo lyrisch over was. Deze column bleek iets minder lyrisch geschreven. Sterker nog, in deze column werd het prachtige Amsterdam, of beter gezegd de Amsterdammer, tot op het bot toe afgekraakt. De titel liet al weinig meer aan de verbeelding over: 'Als Amsterdammer een ras was, dan was ik een racist'. Als een titel je moet triggeren om door te willen lezen, dan was dit een verdomd goede titel. Ik was gegrepen.
Na de eerste alinea werd mij duidelijk dat deze negativiteit vooral voetbalgerelateerd was. En laat voetbal nou net iets zijn waar ik helemaal, maar dan ook echt helemaal niets mee heb. Ja, ik vind er iets van, van dat voetbal, dat zeker. Een overgewaardeerd en vooral overbetaald spel. Fantastisch hoor, dat hele volksstammen er zoveel plezier aan beleven, dat kan ik alleen maar aanmoedigen, maar geen spórt waar zoveel gedoe omheen ontstaat. Dat liet deze column maar weer eens zien. De kranten staan er regelmatig vol mee. Verhalen over vernielingen, vechtpartijen en scheldkanonnades. Iets waar deze columnschrijver ook duidelijk niet van gecharmeerd was. Maar komen de vernielers, de rotzakken, de ruziezoekers, de randdebielen alleen uit Amsterdam?
Ik besluit door te lezen en merk al snel dat zijn haat niet enkel gericht is op de Amsterdamse voetbalsupporter, of beter gezegd voetbalhooligan. Nee, blijkbaar zijn alle Amsterdammers stom, vooral de importvariant. Dat constateert hij na twee maanden parttime in Amsterdam gewoond te hebben. Hij kan de identiteit van Amsterdam niet vinden, arme man. Net zoals Maxima ooit het spoor bijster was wat betreft de identiteit van de Nederlander in het algemeen. Ik vroeg me af naar wat voor identiteit hij dan zocht.
In het centrum van de stad hoorde hij behalve de Nederlandse taal ook bijzonder veel andere Europese talen. Voor meneer blijkbaar een zeer verontrustende en storende ontdekking. Misschien dat dit iets te maken heeft met het feit dat Amsterdam simpelweg een prachtstad is, een rijke historie heeft en derhalve zeer populair is onder buitenlandse toeristen, die nou eenmaal niet allemaal onze lastige Nederlandse taal op de lagere school onderwezen hebben gekregen. Dit is gewoon even een gok hoor. Ik kan er natuurlijk helemaal naast zitten.
Ook schreef hij over stomme hipsters, biologische koffietentjes en de welbekende 'urrr', beter bekend als de hete aardappel. Van die typisch Amsterdamse dingen, die je ook in geen enkele andere Nederlandse stad zult tegenkomen. Wat zal meneer Akyol geschrokken zijn.
Na het stuk uitgelezen te hebben kon ik niks anders concluderen dan dat dit een vrij normale, zij het ietwat grove, column betrof. Overdreven, uitvergroot en een tikkeltje choquerend. Niks bijzonders dus. Ik voelde me absoluut niet aangesproken en had geen enkele behoefte te reageren. Totdat ik de rap binnenstromende reacties begon te lezen. Reacties die vanwege de facebooklink allesbehalve anoniem waren. De een nog feller, grover en schokkender dan de ander. Profielfoto's van onschuldig ogende meisjes en vriendelijk uitziende meneren. Ik zag zelfs een baby voorbijkomen, die ongevraagd met haar vaders gescheld geassocieerd werd. Dat mensen zich zo uit de tent laten lokken is wat mij betreft onbegrijpelijk. De taal die erbij gebruikt wordt nog onbegrijpelijker.
Des te meer reacties ik las, des te meer ik besefte dat ook ík niet meer rustig in míjn tent kon blijven zitten. Al is dat wat mij betreft met een heel andere insteek.