Een half jaar geleden besloot ik een broodnodige uitdaging aan te gaan. Ik ging op dieet. Op koopdieet. Aanleiding was een onschuldige schoenpoetsmiddag. Mijn uitgebreide schoenencollectie had hoognodig een laagje vet nodig. Dat het een schoenpoetsmiddag werd, vond ik behoorlijk schokkend. Het beeld dat aan het eind van die middag in de woonkamer was ontstaan eveneens. Er was geen woonkamer meer in te herkennen. Het leek meer op een magazijn van een middelgrote schoenenzaak.
Ik wist dat ik veel schoenen had, maar zoveel? Een tamelijk schokkende constatering. Was ik daadwerkelijk zo koopziek? Er moesten overduidelijk drastische maatregelen genomen worden. De dagen erna kwam ik tot de ontdekking dat ook mijn kledingkast uit zijn voegen barstte, dat ik de helft van de boeken in de boekenkast nog nooit gelezen had en dat ik genoeg servies in de kast had staan om de complete flat voor een driegangendiner uit te nodigen. Ik moest hoognodig consuminderen. Er zou het komende half jaar niets meer gekocht mogen worden in de bovengenoemde categorieën wat ik niet echt, maar dan ook écht nodig had.
Ik startte halverwege juli. De eerste maand verliep warempel zonder noemenswaardige verleidingen. Maar het vlees bleek toch zwakker dan gedacht. Eind augustus ging ik alsnog flink de mist in. In een vlaag van verstandsverbijstering bestelde ik iets in een webwinkel. Een paar schoenen nota bene! Ik was in de volste overtuiging dat deze specifieke combinatie van kleur, hoogte, materiaal en hak nog voelbaar ontbraken in mijn verzameling. De huisgenoot durfde ik uiteraard niet op de hoogte te stellen van deze wandaad. Ik hoopte dan ook met al mijn macht dat het pakketje zou arriveren op een moment dat hij niet thuis zou zijn, zodat ik het paar ongemerkt kon wegmoffelen tussen de overige exemplaren. Zou hij toch nooit merken.
Helaas, het verliep anders. Niet alleen híj was niet thuis, ikzelf ook niet. En aangezien ik tamelijk laks ben als het op het legen van de brievenbus aankomt, vond manlief een dag later het 'niet-thuis' briefje in de bus. Dat gevoel dat me vervolgens overviel. Dat betrapte gevoel. Alsof ik iets ongelooflijk ergs had gedaan. Het zat me helemaal niet lekker, dus het pakketje moest retour. Klein bijkomend voordeel: De schoenen zelf zaten me ook niet zo lekker.
De maanden erna begon ik er steeds beter in te worden. Sterker nog, ik werd fanatiek. Ik begon spullen die ik niet meer nodig had weg te geven en te verkopen. Kasten werden ineens overzichtelijk en dat opgeruimde gevoel werkte door in mijn hoofd. Ik verklaarde mezelf volledig genezen van mijn uit de hand gelopen koopziekte.
Tot begin december…
Ik bracht weer eens een bezoekje aan Marktplaats. Marktplaats en ik waren tot halverwege juli dikke vrienden. Die innige vriendschap had mij in het verleden heel veel gebracht. Weinig wat ik ook daadwerkelijk nodig had, maar dat vind ik totaal niet relevant. Ik ben tot op de dag van vandaag nog steeds heel blij met al mijn marktplaatsaankopen. Dit bezoekje zou dus de ultieme test worden en ik was in de volste overtuiging dat ik die moeiteloos ging doorstaan.
Het lukte me, scrollend door de serviessectie, mijn koopdrang in bedwang te houden. Voornamelijk omdat er weinig van mijn gading tussen zat, maar desalniettemin was ik behoorlijk trots. Hét moment om te stoppen, maar ik raakte overmoedig en besloot een kijkje te nemen op de kerstafdeling. Het domste wat ik had kunnen doen natuurlijk. Als iets al mijn voornemens doet vergeten dan is het wel een bonte, blinkende kerstbal. Ekster die ik ben.
Ik stuitte op een fantastische advertentie. Ene mevrouw Corrie Buis uit Zeeland was haar bonte boomvulling van de Bijenkorf meer dan zat en besloot haar hele verzameling voor een zeer redelijke prijs van de hand te doen. Ik was werkelijk niet meer te houden en voordat ik er erg in had was het mailtje met mijn bod via de virtuele weg richting Zeeland vertrokken. Mevrouw Buis hapte binnen een uur en na wat heen en weer mailen maakte ik een paar dagen later het bedrag over. Slechts enkele uren daarna kreeg ik een e-mail van Marktplaats. Ik werd gewaarschuwd. Ik had blijkbaar e-mailcontact gehad met een mogelijke fraudeur. De advertentie van de zogenaamde mevrouw Buis was inmiddels verdwenen. En inderdaad, de ballen zijn nooit in Amsterdam aangekomen.
Blijkbaar was het mijn straf. Dik vier maanden had ik het volgehouden en in een moment van ultieme zwakte had ik gefaald. Het universum had ervoor gekozen mij een kostbaar en pijnlijk lesje te leren. Een les die overigens niet helemaal is binnengekomen... Zwelgend in zelfmedelijden heb ik direct de consuminderplannen overboord gegooid. Om er de rest van de decembermaand voor te zorgen dat het financiële gat, dat inmiddels bij de lokale middenstand was ontstaan, weer even flink rechtgetrokken werd.
Een half jaar? Misschien had ik de verwachtingen ook wel iets te hoog gesteld. Volgende keer maak ik er een consuminderkwartaal van. Overzichtelijk en bovendien haalbaar. Dat had ik in ieder wél bewezen.