Daar gingen ze dan. In colonne. Kletsend en bellend baanden ze zich een weg door de extreem drukke Haarlemmerstraat. Vanaf hun blije, gele fietsen namen ze overenthousiast de prachtige omgeving in zich op. Totaal geen besef van de stress en irritatie die zij de naar huis snellende Amsterdammers bezorgden.
Het duurde niet lang of ook ik zat 'vast' achter de lange rij, waarvan het begin niet eens zichtbaar was. Inhalen had de eerstkomende honderden meters geen zin. De Haarlemmerstraat is vrij smal en deelnemen aan het verkeer rond het spitsuur heeft iets weg van een 'survival of the fittest'. Ik kon niets anders dan me aanpassen aan het trage tempo. Veel van mijn lotgenoten bleken minder volgzaam. De een na de ander ondernam al scheldend en bellend een dappere inhaalpoging. De toeristen belden op hun beurt vrolijk terug. Alsof ze in de veronderstelling waren dat het hier een gezellig Nederlands groetritueel betrof.
Haast had ik niet. Het was prachtig weer en het schouwspel van de zeer geïrriteerde, inhalende stadsgenoten bleek zeer vermakelijk. Ze haalden halsbrekende toeren uit in hun pogingen de enorme stoet achter zich te laten. Het verbaasde me ook een beetje. Waarom die agressie? Omdat je dan een paar minuten eerder thuis bent? Eigenlijk werd me gewoon een spiegel voorgehouden, want toegegeven, ik maak me er zelf ook regelmatig schuldig aan.
Ze kunnen behoorlijk onvoorspelbaar zijn en je gigantisch op de zenuwen werken, die fietsende toeristen. Plotseling uitwijken naar links of rechts, als kleuters die net van hun zijwieltjes verlost zijn. Ook hebben de meesten geen idee van de verkeersregels (geschreven én ongeschreven). Ze doen maar wat, fietsen tegen de richting in, begeven zich op voetpaden en aangeven waar je van plan bent naartoe te gaan blijkt een onbekend fenomeen: “Waar zit toch die richtingaanwijzer?” Nou zijn dit natuurlijk allemaal dingen waar de gemiddelde Amsterdammer zich ook vrijwel dagelijks schuldig aan maakt, dat klopt, maar uitgevoerd door een onwetende Macbike-bestuurder brengt het net wat meer risico's met zich mee.
Er zijn dus dagen dat fietsende toeristen die mijn pad kruisen hun leven niet zeker zijn. Schelden zal ik niet snel, maar een luide 'Goedemórgen!' wil me nog wel eens ontschieten. Met daarbij uiteraard de bijbehorende, woedende blik. In feite beide zinloos, want geen toerist die me verstaat en die woedende blik zal waarschijnlijk onopgemerkt blijven.
Déze grote groep sportievelingen deed echter niks verkeerd. Tsja, dat tempo... Dat was bedroevend laag. Ingehaald worden door voetgangers was een vreemde gewaarwording, dat moet ik toegeven. Iets dat je niet dagelijks meemaakt.
Het duurde even, maar daar kwam dan toch uiteindelijk de Korte Prinsengracht in zicht. Mijn afslag. Tijd om afscheid te nemen van mijn nieuwe vrienden. “Dank jullie wel!!” wilde ik bijna naschreeuwen. “Dank jullie wel!! Dankzij jullie heb ik na een hectische, drukke werkdag even de tijd genomen om bewust te genieten van het zonnetje en deze prachtige stad. Ik beloof in het vervolg wat minder boos te worden als het fietsen jullie even niet lukt. Beloven jullie je dan de volgende keer een klein beetje te verdiepen in onze fietsgewoonten? Ontmoeten we elkaar halverwege.”