Na het zoveelste alarmerende artikeltje over de negatieve effecten van telefoonstraling op je nachtrust, besloot ik dat het tijd werd voor drastische maatregelen. Aan mijn nachtrust kon namelijk wel het een en ander verbeterd worden. Die telefoon zou in het vervolg de nachten moeten doorbrengen in de woonkamer.
Er bleek slechts een klein probleempje. Mijn telefoon was namelijk tevens mijn wekker en alhoewel ik meestal knap beroerd slaap en halve nachten wakker lig, ben ik over het algemeen nooit klaarwakker op het moment dat ik daadwerkelijk dat bed uit móet. De enige échte wekker die zich in huis bevond was een knalrood, vintage Hema exemplaar dat ooit was aangeschaft om het interieur een beetje op te leuken. Die heeft af en toe nog wel eens last van een volkomen onverwachte stuiptrekking, waarbij ie ineens als een onverlaat begint te tikken, maar is over het algemeen zo levenloos als een stoeptegel. Die vertrouwde ik dus de verantwoordelijke taak om mij op mensonwaardige tijdstippen onder dat dekbed vandaan te krijgen niet toe.
De eerstvolgende doelloze vakantieochtend toog ik dan ook optimistisch gestemd richting de plaatselijke Blokker. Op zoek naar een weksysteem zonder straling en de betrouwbaarheid van een goed getrainde Golden Retriever. De wekker diende slechts aan één criterium te voldoen: Op de wektoon na mocht het apparaat geen enkel ander geluid produceren. Zo'n tikkend gevaarte op m'n nachtkastje durf ik niet bevorderend voor de nachtrust te noemen.
Eenmaal voor het schap met de wekkers raakte ik behoorlijk in de war. De keus was enorm, maar het simpele geval dat ik voor ogen had was niet te vinden. Het zestienjarige meisje met Blokkerhemd dat zich toevallig in het gangpad bevond, keek me schaapachtig aan toen ik omschreef waar ik naar op zoek was. Ze zal wel gedacht hebben: “Wekker? Wekker? Daar heb je toch gewoon een telefoon voor?” Ik besloot dat er dan maar een keuze gemaakt diende te worden uit de overige mogelijkheden. Ik wilde natuurlijk niet met lege handen naar huis, had tevens geen zin om de fiets te pakken voor deze simpele aankoop en dat Hemafiliaal waar ik al jaren naar smacht is helaas nog steeds in geen velden of wegen te bekennen. Nogmaals, de keus was enorm, dus het ging vast lukken.
De helft kon al vrij snel worden weggestreept. Die zagen eruit als de welbekende tikwekkers die mij zonder twijfel ongelooflijk op de zenuwen zouden gaan werken. De rest viel in de categorie wekkerradio's. Die produceren weliswaar óók andere geluiden, maar deze zijn gemakkelijk uit te schakelen, dus vormden geen probleem. Van de bekendere merken was er eentje flink afgeprijsd. Toch prettig na zo'n dure decembermaand. Al snel besloot ik dat deze het dan maar moest gaan worden. Van het lezen van de kaartjes met mogelijke functies werd ik immers toch niet veel wijzer.
Eenmaal thuisgekomen bleek ik te hebben gekozen voor een wanstaltige, zwart-witte!? wekkerradio, die er op het doosje toch iets appetijtelijker uit had gezien dan in het echt. Het mocht de pret niet drukken. Als een dolenthousiaste kleuter met een pas gekregen bouwpakket ging ik aan de slag. Hoe moeilijk kon het zijn, dacht ik nog. Anderhalf uur, diverse vloeksessies en menig zweetdruppel later had ik het apparaat eindelijk zover dat ie deed wat ie behoorde te doen. Een Ikeakast is er niets bij.
Ik gaf 'm een mooi plaatsje op mijn nachtkastje. Achterstevoren weliswaar. Het ellendige kreng laat namelijk te allen tijde loeigroot zien hoe laat we op dat moment leven, waardoor ik, als ik 's nachts naar het toilet moet en naderhand constateer dat het reeds 4.00 uur is, helemaal de slaap niet meer kan vatten.
Mijn experiment kon beginnen...
's Avonds vertelde ik de mannelijke huisgenoot enthousiast over mijn wilde plannen. Die bleek echter iets minder enthousiast. “Wat moet er dan met mijn telefoon gebeuren?” vroeg hij verbaasd. “Die ligt twee meter verder, net zo veel straling te veroorzaken.” Tsja, laat ik daar nou even niet enorm bij stilgestaan hebben. “Misschien dat jij dan…,” probeerde ik nog voorzichtig. Geen haar op zijn kale hoofd die daaraan dacht. Dan moest er ineens met een wekker gewerkt gaan worden, kon Nu.nl niet meer op ieder willekeurig moment worden gecheckt en zouden we bovendien volledig onbereikbaar zijn 's nachts. Na een paar moedige overtuigingspogingen mijnerzijds, besloot ik de strijd maar op te geven.
Mijn telefoon ligt tegenwoordig dus weer gezellig naast m'n bed te stralen. Pal naast die nieuwe aanwinst, die tot op de dag van vandaag nog geen enkele keer heeft mogen doen waar hij voor gemaakt is en me vooral elke dag weer herinnert aan dat experiment dat nog strandde voor het überhaupt begonnen was.
Ik heb besloten er maar niet wakker van te liggen. Daar heb ik immers al tientallen andere redenen voor.