Woensdagmiddag 24 december rolt er een e-mailtje mijn inbox binnen met daarin een toch wel heel bijzonder verzoek:
Hi Sanne,
Ik las dat je een oude knuffel hebt waar je vroeger mee sliep. Voor het theater zijn we op zoek naar een versleten knuffel. Bent u bereid de knuffel te verkopen?
Ik hoor het graag.
Groetjes Femke
Ik zit bij mijn schoonmoeder thuis en ben me samen met mijn zwager aan het buigen over de jaarlijkse kerstpuzzel van het Dagblad van het Noorden. Pittige hersenkrakers die flink wat aandacht vragen. Terwijl ik het mailtje vluchtig lees, denk ik vooral: Komt later wel, maar naarmate de dag vordert dringt de inhoud steeds beter door. Blijkbaar heeft iemand de column 'Slaapknuffel' gelezen en wil mijn dierbare Flint gebruiken als rekwisiet voor een voorstelling. In niet zomaar een theater. Nee, nee, in hét theater. Wat een vreemd verzoek.
Vanwege de drukke kerstdagen die volgen verdwijnt het mailtje al snel naar de achtergrond, maar Femke blijkt haar zinnen duidelijk te hebben gezet op mijn afgeragde wasbeer. Twee dagen later, op Tweede Kerstdag nota bene, krijg ik een herinneringsmailtje:
Hallo Rosanne,
Had u mijn email ontvangen? Ik hoor het graag.
Gr. Femke
Ik besluit Femke de volgende dag eens even te googelen, maar haar naam geeft op het hele internet bedroevend weinig hits. Ik wil graag geloven dat er nog mensen bestaan die geen Facebook-, noch LinkedIn-, noch Twitterprofiel hebben, maar als Femke inderdaad bij een theater werkt, en rekwisieten voor voorstellingen verzamelt, lijkt me dit toch tamelijk ondenkbaar. Ik besluit te antwoorden, benieuwd naar wat het antwoord zijn zal:
Hoi Femke,
Ik moet zeggen dat ik even gedacht heb dat ik spam had ontvangen. Mag ik uit interesse eerst even vragen wat voor theater het betreft? En vanwaar de interesse in míjn slaapknuffel?
Groet,
Sanne
Vrijwel direct krijg ik antwoord van Femke. Blijkbaar neemt ze haar taak behoorlijk serieus.
Hoi Sanne,
Dank voor je reactie. Het gaat om toneelstuk marama en de krokodillenrivier. Ik ben aangewezen op zoek te gaan naar een knuffel waar vroeger mee is geslapen en welke dus de nodige slijtage heeft. Op u site las ik dat u nog zo'n knuffel heeft. Vandaar de mail met mijn vraag om u knuffel. We zijn uiteraard bereid om er voor te betalen. Ik hoor graag of u ons wilt helpen.
Liefs Femke
Het mailcontact wordt wat mij betreft steeds vreemder. Femke doet weinig moeite een geloofwaardig verhaal te verzinnen. Daarnaast vind ik 'Liefs Femke', wel een heel aparte manier van het afsluiten van een toch wel vrij zakelijke e-mail. De taalfouten daargelaten. Ik stuur een wat mij betreft vrij duidelijk en lichtelijk sarcastisch antwoord terug:
Hoi Femke,
Ik heb er even heel goed over nagedacht, maar kan het echt niet. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen mijn oude slaapknuffel te verkopen. Ik moet je dus helaas teleurstellen. Succes met de zoektocht!! Ik hoop dat je ergens anders een heel mooi exemplaar vindt. Vermoed dat er op heel veel plekken versleten slaapknuffels te krijgen zijn.
Groet,
Sanne
Een duidelijk antwoord wat mij betreft. Hiermee had ik het waarschijnlijk wel afgerond. Niets bleek minder waar. Een paar uur later kwam er wederom een mailtje van mijn inmiddels nauwe mailcontact Femke binnen:
Hoi Sanne
Wat jammer zeg. Helaas blijkt het toch erg moeilijk een oude versleten knuffel te vinden. Ik heb namelijk al diverse pogingen ondernomen bij verschillende mensen. Hopelijk kan ik u overhalen om ons toch te helpen? Het zou de voorstellingen helemaal compleet maken. Buiten de kosten van het overnemen van de knuffel, kan ik waarschijnlijk ook nog vrijkaarten voor je regelen. Bovendien kan de knuffel wat mij betreft weer retour na afloop van de voorstellingen.
Liefs Femke
Ik verslik me nog net niet in mijn gebakken ei. Het is bijna triest te merken dat deze zogenaamde Femke überhaupt denkt dat ik dit verhaal geloof. Een verlepte slaapknuffel vinden moeilijk? Dat lijkt me niet. Die vind je in elke willekeurige kringloopwinkel. Desnoods koop je een nieuw exemplaar, sleept 'm even door de modder, wast 'm 23 keer achter elkaar, snijdt z'n pootje open, loost wat van de vulling, laat het aangenaaide oog aan slechts één draadje hangen en tadaa, je hebt een versleten knuffel. Wat moest deze 'vrouw' in vredesnaam met mijn Flint? 'Dat zou de voorstelling helemaal compleet maken'. Laat me niet lachen zeg. Zou het een slechte grap zijn van iemand die ik ken? Ik sta op het punt een verhelderende e-mail terug te sturen, maar vind het ergens ook wel leuk om er nog even in mee te gaan. Nogmaals, benieuwd naar de antwoorden die beste 'Femke' kan verzinnen.
Hoi Femke,
Is het een voorstelling die in Amsterdam wordt opgevoerd? En wanneer precies? Wat voor theatergezelschap gaat de voorstelling opvoeren?
Groetjes,
Sanne
Ik kan niet wachten op Femkes reactie, die doorgaans toch wel aardig snel komt. Na een paar uur is mijn inbox echter nog steeds leeg. Blijkbaar kost het Femke toch wel enige moeite een paar passende antwoorden te verzinnen. Die middag heb ik afgesproken met vriend Ramon. Na een aantal uurtjes praten over van alles en nog wat, schiet Femke me ineens te binnen. Op mijn telefoon kan ik zien dat ik een reactie heb mogen ontvangen:
Hoi Sanne,
Dank voor je reactie. De Voorstellingen worden in Tilburg gehouden. Deze voorstellingen starten vanaf 28 april 2015. De theatergroep heet “Nijntje viert feest”. Leeftijden van 3+.
Ik hoor graag van je.
Groetjes Femke
Wat zou Ramon vinden van dit vreemde verhaal? Ik lees de mailtjes stuk voor stuk voor. De ongeloofwaardigheid druipt er aan alle kanten vanaf. Ramon kan niet anders dan vooral heel hard lachen. Ik vertel Ramon dat ik denk aan een grap, of misschien een psychologiestudent die kijkt wat de sentimentele waarde is van een slaapknuffel, of... “Een knuffelfetisjist!!!”, roept Ramon, en hij pakt meteen zijn telefoon om de tien meest voorkomende fetisjen te googelen. Ook googelen we 'Nijntje viert feest', 'Marama en de krokodillenrivier' en uiteindelijk het e-mailadres waar alle mailtjes van afkomstig waren.
Onze bevindingen bevestigen Ramons vermoeden. Deze 'Femke' heeft met 'haar' e-mailadres een heel spoor achtergelaten op het internet. Overal op zoek naar 'versleten knuffels waar mee geslapen is', of zelfs zogenaamde 'geknuffelde knuffels'. Te hilarisch voor woorden, maar ook behoorlijk schokkend dat een onschuldige column een dergelijk verzoek uitlokt.
Samen besluiten we Femke terug te mailen. We zijn namelijk vooral benieuwd naar de prijs die er op Flints verwassen hoofd staat. Ik schrijf dat het me erg veel moeite zal kosten, maar dat ik mijn dierbare wasbeer voor dit fantastische doel wel af wil staan. Dat ik niet kan wachten de voorstelling Marama en de krokodillenrivier van het theatergezelfschap 'Nijntje viert feest' (HOE VERZIN JE HET??) met eigen ogen te mogen aanschouwen en míjn Flint op het toneel te kunnen zien schitteren. Oké, vooruit, niet in die bewoordingen. Femke moest natuurlijk niet vermoeden dat ik haar in de smiezen had.
's Avonds krijg ik eindelijk een reactie. Femke wil graag een foto van Flint zien en er rond de 25 euro voor betalen. Dit mag dan om een knuffel gaan, maar ik ben er ineens zo ongelooflijk klaar mee. Genoeg Femke, of Karel, of Herman, of hoe deze persoon dan ook heten mag. Opzouten uit mijn inbox. Met een vriendelijk, doch duidelijk mailtje laat ik weten dat ik vanaf e-mail één al door had dat het hier niet om een theatervoorstelling kon gaan. Dat Flint de rest van zijn leven als gepensioneerde slaapknuffel zal slijten bij mij en bij niemand anders.
'Femkes' reactie:
Hoi Sanne,
Helaas, bedankt voor je tijd.
Groetjes Femke