In het kader van “Hoe breng je multiculti het best in de praktijk?” was dit jaar besloten het Hindoestaanse feest Divali op school te gaan vieren. Ter voorbereiding moesten er in alle klassen levensgrote mandala's worden gemaakt. Zo'n mandala vervolgens inkleuren met stift of potlood zou natuurlijk een tikkeltje saai worden. Nee, de speciaal hiervoor in het leven geroepen divalicommissie had besloten dat het een uitermate goed idee zou zijn de mandala's te versieren met heuse glitters.
Bij de aankondiging ontstond er bij mij een acute aanval van hevige buikpijn. Over glitters kan ik namelijk heel kort zijn. Ik heb er een godsgruwelijke hekel aan. Hoe voorzichtig je ook met die glinsterende hellevlokken omgaat, je kunt onmogelijk voorkomen dat je er aan het eind van de dag niet helemaal onder zit. Uren later vind je ze nog terug op de meest vreemde plekken. Van je neusgaten tot je ondergoed. En vraag me niet hoe ze daar komen. Ik heb werkelijk GEEN idee. Het zijn reislustige en onvoorspelbare eikels, die glitters. Je kunt je lokaal na afloop poetsen tot de blaren je op de handen staan, weken later zitten ze nog tussen de kieren van je bureaulade en in de voegen van de vensterbank.
Maar vooruit, aangezien kinderen buitengewoon hysterisch worden bij het zien van het felgekleurde gruis, laat staan dat ze er ook nog daadwerkelijk iets mee mogen doen, negeer ik eens in de zoveel tijd mijn extreme aversie en gun ik ze dit pleziertje. Dan hebben we het overigens over eens per jaar, zo rond de feestdagen, wanneer er kerstkaarten of andersoortige kerstgerelateerde knutselopdrachten worden gemaakt. En er natuurlijk niets leuker is dan een zelf in elkaar geflanste kerstboom een beetje op te leuken met onvoorstelbaar dikke klodders lijm bedekt met krankzinnige hoeveelheden glitters.
Enfin, terug naar de mandala's. Omdat glitters alleen nog niet ingewikkeld en rotzooi opleverend genoeg zouden zijn, had diezelfde divalicommissie ook bedacht dat kerrie- en paprikakruiden wel leuk binnen het thema pasten. De zweetdruppels hadden zich binnen no time comfortabel op mijn voorhoofd genesteld.
Bovengenoemde kruiden werden aangeleverd in een, door een ijverig commissielid zelf in elkaar geknutselde, papieren puntzak. Vlak voor gebruik hoefde het onderste puntje slechts even afgeknipt te worden. Het klonk zo simpel en men had zulke prachtige hoge verwachtingen van het eindresultaat, maar ik zag het simpelweg allemaal nog niet helemaal voor me en had besloten dat het vooral belangrijk was door te blijven ademen en het volgende mantra consequent te herhalen: “Ook deze dag gaat vanzelf voorbij”.
De dag ging inderdaad voorbij. En ondanks mijn weldoordachte en zeer uitgebreide voorbereiding en uitleg helaas ook deze keer niet zonder een oogverblindende rotzooi. Ditmaal waren niet alleen de glitters, maar ook de paprika- en kerriekruiden werkelijk overal beland. Dit was multiculti ten top. Ik waande me in een Indiase deli.
Ook hadden een paar van mijn meiden verzonnen dat het een geweldig idee zou zijn om glitters in hun haren te smeren. Uiteraard werd ik van tevoren niet op de hoogte gesteld van dit briljante plan. Dat zou de pret volledig bedorven hebben. De consequenties van deze hilarische stunt zijn tot op heden nog steeds zichtbaar. Tientallen glinsterende spikkeltjes leven nog steeds vredig op de onschuldige kruintjes. De klagende moeders heb ik vriendelijk duidelijk gemaakt dat ik mij hier in het geheel niet verantwoordelijk voor voelde. Ik ben per slot van rekening geen wandelend Amerikaans waarschuwingsetiket.
Het een en ander relativerend ben ik natuurlijk vooral blij dat het hele glittergebeuren beperkt blijft tot mijn werkomgeving. Op die paar verdwaalde rotzakken die je eens per jaar per ongeluk mee naar huis sleept na, blijft mijn eigen huis gelukkig geheel glittervrij.
Tot afgelopen Kerst…
Mijn schoonmoeder had besloten haar speciaal voor de feestdagen aangeschafte, chique glitteroutfit voor het eerst aan te trekken naar de verjaardag van haar oudste zoon, mijn huisgenoot. Een zeer geschikte kerstoutfit. Het geheel glitterde en glinsterde je prachtig tegemoet.
Het bovenstuk bleek echter een uiterst eigenaardige eigenschap te bezitten. Het was flink in de rui. Na een klein uurtje kwamen we er achter dat mijn schoonmoeder, waar ze ook ging, een spoor van glinsterend verderf achter zich liet. Het was ernstig zichtbaar dat ze al op flink wat plekken van het huis was geweest. Ons sfeervolle toilet was veranderd in een discowaardig exemplaar, op de bank had ze overduidelijk haar eigen territorium afgebakend en de vloer leek op een modern Hans en (G)Rietje sprookje.
Tegen zoveel glittergeweld, nota bene in mijn eigen huis, was ik niet bestand. Het heeft me noodgedwongen mijn enige goede voornemen voor 2016 opgeleverd: de letterlijke en figuurlijke confrontatie aangaan met mijn glitteraversie. Om de simpele reden dat ik, zelfs na drie keer stofzuigen, anders geen kant meer op kan.