Met de komst van interactieve televisie is mijn manier van tv kijken drastisch veranderd. Op het nieuws na kijk ik zelden nog een programma op het moment dat het uitgezonden wordt. Live tv kijken is zo 2013. Wat zeg ik? 2012!
Sinds ik de opnameknop op mijn afstandsbediening heb ontdekt zijn we dikke vrienden. Dagelijks laat ik mijn vinger er toch minstens een paar keer overheen glijden. De verfilming van dat boek waar ik me nooit meer doorheen heb kunnen wurgen? Zou toch leuk zijn om eindelijk eens te ontdekken wat nou dat gênante geheim van de hoofdpersoon was. Record! Een documentaire over de herkomst van de kalfsvleeskroket? Altijd al benieuwd naar geweest. Record! Het zoveelste seizoen van een willekeurige serie met lijk, onverwachte dader en agentes met naaldhakken? Je zou toch onverhoopt een week tot je bed veroordeeld zijn… Record!
Een programma kunnen kijken op het moment dat het jou uitkomt, kunnen pauzeren en zelfs doorspoelen. Ik moet met het schaamrood op de kaken toegeven dat ik er heel gelukkig van word. Zo zijn die ergerniswekkende reclameblokken bijvoorbeeld iets geworden van het verleden. Ze horen thuis in het rijtje met de draaitelefoon, het cassettebandje en de plateauzool. Alhoewel die laatste een gruwelijk enge comeback lijkt te maken, maar dat geheel terzijde. Ook hoef je nooit meer een hele week te wachten op de volgende aflevering van je favoriete serie. Je neemt gewoon het hele seizoen op en begint pas met kijken als het hele seizoen uitgezonden is. Briljant!
Ik blijk echter iets te enthousiast te zijn geweest met dat opnemen. Afgelopen week ontdekte ik namelijk dat er nog slechts 6% beschikbare ruimte in mijn opnameparadijs bleek te zitten. Dat betekende dat ik 94% van 200, is 192 uur aan opgenomen programma's had die in spanning wachtten om bekeken te worden. Paniek! Wat nu? Om alles ook daadwerkelijk te kúnnen kijken zou ik per direct ontslag moeten nemen en mijn sociale leven de rug moeten toekeren.
Nee, het werd tijd voor drastische maatregelen.
Scrollend door de opnames kwam ik behoorlijk wat onnodige rommel tegen. Zo bleek ik het volledige eerste seizoen van Chicago Fire tóch te hebben opgenomen, ondanks het feit dat ik er halverwege de eerste aflevering al achter was dat dit 'm niet ging worden. Stond de film Dances With Wolves er twee keer in, terwijl ik 'm al minstens zo vaak heb gezien. En kwam ik zelfs een verdwaalde Geer en Goor tegen. What was I thinking? Het verwijderen gaf zo'n opgeruimd gevoel dat ik niet meer ophouden kon. Complete seizoenen van zelfbenoemde topseries moesten het ontgelden. De ene film na de andere werd zonder enige aarzeling verwijderd. En zelfs maar heel weinig documentaires overleefden mijn opruimwoede.
Maar liefst 134 uur aan ooit zo begeerde televisie werd binnen tien minuten de virtuele prullenbak in gegooid. Alsof je het principe van de lenteschoonmaak op je tv toepast.
Er was na afloop van de massale slachtpartij weer zeeën van ruimte ontstaan. Maar goed ook. Er staan momenteel per slot van rekening bijna tien series op 'automatisch opnemen'. Bijna tien series waarvan ik blijkbaar overtuigd ben ze ooit eens te gaan kijken. Wanneer? Geen flauw idee. Over een half jaar zet ik mijn kritische bril wel weer op. Tot dan laat ik het kastje hoogstwaarschijnlijk weer overenthousiast volstromen.