Klik één keer een paar stoere sneakers aan bij een willekeurige webwinkel en ze zullen je nog weken achtervolgen. Zo ook dat ene stedentripje waar je wat extra informatie over hebt opgezocht, of dat nieuwe boek van je favoriete thrillerauteur waarvan je de verhaallijn even bent gaan checken. Iedereen kent ze, die bloedirritante banners die tegenwoordig bij vrijwel elke website aan de boven-, zij- of onderkant tevoorschijn piepen. Ik ben er bijzonder gevoelig voor en dat is niet bepaald goed voor mijn financiële status.
Die paar stoere sneakers die ik na die eerste bezichtiging toch niet begerenswaardig genoeg vond, worden met elke ongevraagde en onaangekondigde ontmoeting steeds aantrekkelijker. Zo aantrekkelijk, dat ik uiteindelijk door de mand val en het paar, dat ik uiteraard allesbehalve nodig heb, alsnog door het virtuele aankoopproces heen loods. De moderne vervanger van het beruchte Tell Sell. Dat volgens mij nog steeds bestaat, maar met al die moderne mogelijkheden van de televisie vast niet zoveel kijkers meer trekt. Ook Tell Sell slaagde er jarenlang in menig nutteloos en overbodig artikel het leefgebied van miljoenen vrouwen in te werken. Banners zijn eigenlijk nóg gevaarlijker. Het internet weet namelijk exact wat jij mooi, leuk en interessant vindt. Zie daar maar eens dagelijks weerstand aan te bieden.
Zo kwam ik enige tijd geleden tijdens een avondje surfen op het web bij een interessant artikeltje op de website van het tijdschrift LINDA. terecht. Linda zou natuurlijk knettergek zijn als ze haar eigen website niet vol met reclame voor haar eigen blad zou zetten. En we weten allemaal dat Linda veel is, maar niet knettergek. Loeigroot kwam ie in beeld; een prachtige, gladleren, cognackleurige schoudertas. Hij trok mijn aandacht volledig weg van het interessante artikeltje dat mij in eerste instantie naar de website had gebracht. Ik viel hopeloos voor dit beeldschone luxeproduct.
De tas werd mij gratis en voor niets aangeboden bij een jaarabonnement op het bovengenoemde tijdschrift. Gratis! Dat kon ik toch niet laten schieten? En ach, zo'n LINDA las best aardig weg moest ik toegeven. Ik heb me er de afgelopen jaren in de wachtruimte van de tandarts tenslotte vele uren mee weten te vermaken.
Minutenlang heb ik starend naar het beeldscherm hardop tegen mezelf zitten praten: “Deze tas heb je niet nodig Sanne. Je hebt een tas. Wat zeg ik? Je hebt meerdere tassen. En het merendeel is cognackleurig en lijkt eigenlijk gewoon sprekend op deze tas, dus nee Sanne, deze tas heb je niet nodig”. Het werkte. Met een lichte buikpijn, maar grote vastberadenheid klikte ik de website weg. Dit gingen we niet doen. Ik voelde me apetrots dat ik deze verleiding had weten te weerstaan.
Ik had natuurlijk beter moeten weten. De ellende zou nu pas beginnen. Linda wist natuurlijk dondersgoed dat ik minstens een half uur als een dwaas naar dat stukje leer had zitten staren. Dat kon natuurlijk maar één ding betekenen... Ik was vast geïnteresseerd.
Dag in dag uit werd ik geconfronteerd met mijn nieuwe liefde. Waar ik ook ging op het wereldwijde web, de tas ging met me mee. En zoals te verwachten viel, hield ik me niet lang staande. Nog geen week later had ik mezelf getrakteerd op een jaar lang maandelijks mevrouw De Mol in de bus.
De tas volgde twee weken later en stelde geenszins teleur. De geur van het nieuwe leer, de nog in perfecte nieuwstaat verkerende binnenvoering, bijna schandalig hoe blij ik ervan werd. Dolenthousiast begon ik aan het overpakritueel. Mijn oude tas werd routineus uitgepakt. Alhoewel het woord oud misschien enigszins misplaatst is in dit geval. Nog geen jaar geleden was ik verliefd geworden op déze tas. Eveneens een prachtexemplaar die ik op dat moment evenmin nodig had en daarnaast ook nog eens zeer onvriendelijk geprijsd bleek. Ik beloofde mezelf (en mijn allesbehalve enthousiaste gezelschap) dat ik het met die tas minstens een jaar of drie ging volhouden. Nu lag hij daar, leeg op de bank. Ongewild met vervroegd pensioen. Een treurig tafereel.
Die treurigheid duurde overigens niet lang. Het gelukzalige gevoel dat het indelen van een gloednieuwe tas met zich meebrengt is bijna onbeschrijflijk. Om nog maar te zwijgen van dat eerste moment dat ie mee mag naar buiten. Al is het maar voor een simpel tripje naar de buurtsuper.
Mijn nieuwe tas en ik zijn na een paar weken nog steeds erg gelukkig met elkaar. En die maandelijkse LINDA.? Best aardig hoor, maar bijzaak. Dat moge duidelijk zijn.