Mijn lief is een echt kerstkind. Geboren op 26 december. Andere kerstkinderen die ik in mijn leven heb ontmoet hadden om die reden meestal een hekel aan Kerst. Er kwam per slot van rekening nooit iemand op je verjaardag. Oké, vooruit, oom Kees stond ieder jaar trouw op de stoep. Met een goedkope fles bubbelwijn en wit uitgeslagen chocoladekransjes van het jaar ervoor in z'n kleffe handen. De arme man, die na al die jaren nog steeds geen vrouw aan zich had weten te binden, was maar wat blij met zo'n waterdicht excuus de feestdagen in ieder geval niet alleen met de huiskat door te brengen. Maar oom Kees, met zijn eeuwige schuine grappen en iets te luide boeren... Nee, dat was niet per se een toevoeging.
Mijn lief daarentegen is helemaal idolaat van Kerst. Net als ik trouwens, maar dat zou maar zo iets te maken kunnen hebben met zijn kinderlijke enthousiasme wanneer deze 'warme' feestdagen weer naderen. Dan hebben we het overigens over eind oktober. Het moment dat we van zomer- naar wintertijd overschakelen en de avonden ineens akelig vroeg beginnen. Vanaf dat moment beginnen voorzichtig de gesprekken over de te bezoeken kerstmarkt, worden de kerstverzamelcd's weer onderuit de kast vandaan gevist en kunnen we samen erg genieten van een totaal verkeerd getimede, maar ons ongelooflijk goed uitkomende, kerstfilm.
Eind november wordt traditiegetrouw die eerdergenoemde kerstmarkt bezocht. Uiteraard in Duitsland, het land dat het fenomeen kerstmarkt in ieder geval goed heeft begrepen.
Vorig jaar deelden we dit überfoute uitje voor het eerst met een bevriend stel. Met z'n vieren reisden we in de kleine Citroën af naar het in kerstsferen doordrenkte Keulen. Dat we überhaupt welwillende slachtoffers hebben kunnen vinden mag een wonder genoemd worden, want het bezoeken van een Duitse kerstmarkt is nou niet bepaald iets om in elk willekeurig gezelschap openlijk voor uit te komen. Er kleeft over het algemeen toch een aardig hoog sufheidsgehalte aan vast. Daar zijn wij ons ook terdege van bewust. Echter, wanneer je je verstand even volledig uit kunt schakelen en je over kunt geven aan de Duitse kneuterigheid, heb je de tijd van je leven. Marktpleinen vol kitscherige tierelantijnen, schokkend duur, maar oh zulk lekker feestdagenvoedsel, vals zingende kinderkoortjes op elke straathoek, en natuurlijk de nodige, iets te zure glühwein om de feestvreugde, naarmate de dag vordert, nog enigszins te vergroten.
Thuisgekomen met tassen vol onnodige boomvulling, kan ik me doorgaans niet meer inhouden. November of niet, die boom komt in huis.
Zoals het ware kerstfans betaamt, staat er bij ons natuurlijk geen echte boom in huis. Daar kun je tenslotte slechts enkele weken van genieten. Om nog maar te zwijgen van de prijs. Nee, een afgedankte, maar desondanks nog steeds in prima staat verkerende nepperd uit de negentiger jaren, draagt jaarlijks met trots onze bonte verzameling ballen en andersoortige opvulling.
Momenteel ligt onze groene vriend echter nog steeds horizontaal in de opbergbox muffige kelderdampen te absorberen. Vanwege een huis vol logés in verband met die andere feestdag met bebaarde man, hebben we dit jaar besloten onze trots pas na het Sinterklaasweekend op te tuigen. Een dezer dagen is het dus eindelijk zover. Ik kan bijna niet wachten tot de laatste bal een plekje heeft gekregen, en de stekker aan het uiteinde van de lange rij met lampjes het stopcontact in mag. Een beetje later dan anders, maar wie weet, laat ik 'm dit jaar gewoon lekker tot de krokusvakantie staan.