De afgelopen twee jaar heb ik mezelf samenvattend omschreven als een Duitse kerstmarkten bezoekende, met slaapknuffel slapende, zonder licht fietsende, met vliegangst levende geluidsneuroot die het niet zo nauw neemt met het huishouden, de discipline om te sporten uit haar teennagels moet trekken, en ultiem gelukkig kan worden van bedroevend slechte tv-programma's. Je zou kunnen stellen dat het zo wel even genoeg is. Dat ik er beter aan doe de schaamteloze ontboezemingen gewoon lekker voor mezelf en mijn intimi te houden.
Nou schaam ik me geenszins voor bovenstaande, wat mij betreft volledig menselijke, afwijkingen. Het onderwerp hieronder echter, is iets waar ik niet zo snel openlijk voor uit zou durven te komen. Tot nu dan...
Ik crush namelijk candy. Alweer een aantal jaartjes nu. Een nutteloze, totaal oninteressante hobby, waar ik helaas ziekelijk verslaafd aan ben geraakt. Dit klinkt misschien onschuldig, maar niets is minder waar. Regelmatig nestel ik me 's avonds een uurtje op onze comfortabele bureaustoel om het ene na het andere fluorescerende snoepje in duizelingwekkende combinaties weg te werken. Een uurtje dat ik ook heel goed aan het, ik noem maar iets, huishouden had kunnen besteden.
Als het nou bij bovengenoemd spel was gebleven... Maar nee, dat is natuurlijk niet het geval. Zo kweek ik ook regelmatig de meest uiteenlopende gewassen bij Farm House en bevrijd ik zo nu en dan heuse heksen en spoken bij Bubble Witch.
Ik kan gelukkig enige troost vinden in het feit dat hele volksstammen verslaafd lijken te zijn. Deze uit de hand gelopen hobby is namelijk alles behalve anoniem. Je hele digitale vriendenkring kan zien dat jij je vermaakt met deze breindodende spelletjes, waarbij het enige doel 'een leveltje verder komen' lijkt te zijn. En daardoor weet ik op mijn beurt natuurlijk heel precies wie net als ik regelmatig even een leveltje wegwerkt.
Voor de huisgenoot hoef ik me gelukkig niet te schamen. Meneer zit zelf regelmatig nieuwe digitale werelden te veroveren met historisch uitziende figuren. Iets waarbij je, vooruit, waarschijnlijk net iets meer intelligentie nodig hebt, maar desalniettemin ziet het er net zo treurig uit als zo'n stel boerderijdieren die uit hun dak gaan omdat jij ze met je strategische zetten verlost hebt van Walgie de wasbeer. Nee, dit verzin ik niet.
Ik zou dan ook bijzonder graag willen afkicken van deze kinderlijke verslaving. Hulp hoef ik hierbij echter niet te verwachten. Het eerste zelfhulpboek dat je in tien stappen naar een crushloos leven brengt, moet nog uitgebracht worden en een praatgroep met lotgenoten die net als ik het destructieve gevolg dat het op hun dagelijks leven heeft eindelijk onderkennen, die heb ik nog niet kunnen vinden. Ik zal het dus volledig op eigen kracht moeten doen.
Cold turkey klinkt me helaas iets te drastisch in de oren. Het begint denk ik met het langzaam minderen. Elke dag een minuutje minder. Kookwekker op het bureau en gaan met dat voornemen. Dat zou betekenen dat ik over pak ‘m beet twee maanden gemiddeld een uur extra in mijn dag heb zitten. Een uur? Een heel UUR? Om aan het huishouden te besteden… Hemel, ik geloof dat ik met spoed op zoek moet naar een nieuwe nutteloze hobby.