De paaseieren liggen weer in de winkel. Chocolade-eieren welteverstaan. Aangezien Pasen nog minstens twee maanden op zich laat wachten is er wat sommige mensen betreft van de specifieke term 'chocoladepaaseitjes' weinig sprake meer, maar de connectie is er natuurlijk wel degelijk.
Hetzelfde geldt overigens voor de welbekende pepernoot, die ieder jaar ergens halverwege september alweer keurig in de schappen pronkt. Een doorn in het oog van de doorgewinterde 'klaaggrage' principeslaaf die zich jaarlijks groen en geel ergert aan veel te vroeg in de winkel liggend seizoensgerelateerd snoepgoed. Elke te vroeg gegeten pepernoot zou je een stukje van dat speciale sinterklaasgevoel op de avond zelf ontnemen. Mocht dat het geval zijn, dan is er wat mij betreft altijd nog zoiets als 'vrijheid van aankoop'. Maar, zoals het een ware principeslaaf betaamt, gaat het ook hier natuurlijk gewoon om het... principe.
Ik vraag mij weleens af wat een gemiddelde, door honger getergde, derde wereld inwoner zal denken als hem ter ore komt waar wij Nederlanders ons doorgaans druk om kunnen maken, maar dat geheel terzijde.
Ikzelf maak ik me er in ieder geval alles behalve druk om. Sterker nog, ik kan het alleen maar toejuichen. Een pepernoot smaakt wat mij betreft net zo lekker eind oktober als begin december en ook ben ik, Pasen of geen Pasen, bijzonder dol op chocolade-eitjes. Eigenlijk op alles van chocolade, maar volgens mij is dat een internationale, cultuuroverstijgende vrouwenkwaal.
Nou vroeg ik me vandaag, met zo'n klein zakje ovale verleiding in mijn winkelmandje, af waarom ik het hele jaar door op zich redelijk goed in staat ben weerstand te bieden aan de doorsnee reep, maar zich bij de eerste aanblik van een zakje chocolade-eitjes een spontaan moment van zwakte aandient. De chocola op zich smaakt niet per se anders. Misschien is het omdat ze zo perfect van formaat zijn, waardoor het zo gemakkelijk is het bij één of twee te houden, alhoewel het daar helaas uiteindelijk vrijwel nooit op uitdraait. Het feit dat ze ingepakt zijn in zo'n vrolijk, kleurig stukje folie geeft ze ook een beetje de uitstraling van een klein cadeautje. En wie is er nou niet dol op cadeautjes?
Mijn persoonlijke favoriet zijn de relatief grote AH puur&eerlijk biologische fairtrade eitjes. De naam alleen is al een hele mond vol. Vooral de witte variant doet mij het water in de mond lopen. Nou bestaat zoiets als witte chocola volgens de echte kenners niet, maar dat zou mij een rotzorg zijn, ik krijg er weke knieën van. Dat er niet zo'n gezellig knisperend papiertje omheen zit, neem ik op de koop toe. De smaak maakt het meer dan goed.
Ik ga ontzettend mijn best doen een aantal weken vooruit te kunnen met mijn net gekochte zakje, maar de paasdagen, nee, die zullen ze waarschijnlijk niet halen.