Met buikpijn kijk ik naar de lege chipszak die naast me op de bank ligt. In minder dan een uur heb ik 'm soldaat gemaakt. Volledig op de automatische piloot, met mijn gedachten enkel bij die superspannende film. Dat zijn dan toch wel sneue calorieën. En die zijn morgen ongetwijfeld netjes terug te vinden op m'n heupen. Net als al die bittergarnituurtjes op al die gezellige terrasjes de afgelopen weken. Nee, dit kan zo echt niet langer. Dit schreeuwt om drastische maatregelen.
Ik besluit direct naar Wehkamp.nl te surfen en het eerste de beste fitnessmartelwerktuig dat enigszins betaalbaar is in m'n virtuele winkelmand te deponeren. Zonder er al te lang bij stil te staan doorloop ik het verdere bestelproces. Morgen al in huis? Maar dat is fantastisch. Het voelt alsof ik ter plekke twee kilo lichter ben geworden. Mijn schuldgevoel is in ieder geval gehalveerd.
Vol enthousiasme scheur ik de volgende dag de doos open. Niets zal na vandaag meer hetzelfde zijn. Ik zie mezelf al avonden achter elkaar zeer gedisciplineerd het ene na het andere intensieve danspasje op de kunstmatige verhoging uitvoeren. Natuurlijk heb ik in die visioenen een kek zweetbandje om zowel mijn pols als mijn voorhoofd en een hoog uitgesneden zwart badpak over mijn felgekleurde lycra legging. Al ziet dat er in mijn visioen een stuk charmanter uit dan het in werkelijkheid zal doen, dat besef maar al te goed. De uiteraard eveneens door mij bestelde dvd vol handige tips en trucs zal de komende maanden de beeldbuis domineren.
Maar dan... De doos is open. Wat grof geweld vereiste, omdat er minstens een halve rol duct tape gebruikt was om het stuk karton bij elkaar te houden, maar dat terzijde. Mijn hiervoor nog zeer aanwezige enthousiasme begint langzaam af te nemen. Ik begrijp vrijwel direct waarom het fluorescerend roze stuk plastic maar een paar tientjes heeft gekost. Het voelt en oogt niet bepaald stevig en eenmaal in elkaar gezet, durf ik er amper met één voet op te gaan staan. Mijn eerste poging bewijst dat dit niet geheel onterecht was. Er ontstaat een tamelijk dubieus kraakgeluid bij de eerste de beste kennismaking met mijn linkervoet en nee, dat ligt niet aan de zak chips van de dag ervoor. Zelfs poes, die zeer geïnteresseerd op het apparaat afstapt, kijkt geschrokken opzij wanneer ze met haar kleine vijf kilo een vreemde kraak veroorzaakt. Dit kan toch niet de bedoeling zijn? Gelukkig zijn er drie verschillende standen en lijkt de beginnersstand, waarbij het verplaatsbare onderstel het middenstuk iets meer ondersteunt, redelijk geluidloos. Dat komt goed uit, want volgens de handleiding móét ik daar de eerste weken mee beginnen. Al begrijp ik niet helemaal wat de dramatische consequenties zullen zijn wanneer ik dit niet doe, maar dat zal wel iets met hevige spierpijn of rap afnemende discipline te maken hebben.
Uiteraard begin ik niet direct dezelfde avond met mijn eerste workoutsessie. Ben je mal. Zoiets heeft een weloverwogen en goed uitgedacht trainingsschema nodig. Je moet natuurlijk nooit te fanatiek van start gaan als het om sporten gaat. Dat kan levensgevaarlijke situaties opleveren en bovendien houd je dat nooit en te nimmer vol, waardoor je binnen no time weer gedesillusioneerd op de bank belandt. Met dat trainingsschema zou ik natuurlijk de volgende dag direct beginnen. Oké vooruit, misschien de dag daarna, of daarna, of...
Onderhand zijn we drie weken verder. Het stepapparaat staat momenteel stof te vangen in het washok, zoals het hoort, en de bijbehorende dvd staat netjes opgeborgen naast zijn lotgenoten, respectievelijk een yoga for dummies en een fit for life pilates instructie-dvd.
Ach, misschien dat ik binnenkort, in een heel gekke bui, nog wel een keer een poging ga wagen. Al zal ik de discipline waarschijnlijk ergens uit de donkerste krochten van mijn brein moeten halen.