De term slechte tv is eigenlijk best een bijzonder fenomeen. Slecht, goed, ontroerend, tenenkrommend. Honderd mensen, honderd meningen. Slechte tv valt of staat dus eigenlijk met de mening van de kijker. Toch begrijpt iedereen, wanneer erover gesproken wordt, dat men het niet heeft over de laatste Pauw en Witteman of het nieuwe seizoen van The Killing. Nee, slechte tv geeft wel degelijk eenzelfde associatie bij het merendeel van de bevolking, of men het nou met de kern van de benaming eens is of niet.
Het klassieke voorbeeld van de echt slechte tv is zonder twijfel de real life soap. Hét platform voor mensen die nog niet beroemd zijn, maar dit wel graag willen worden, en hier alles, maar dan ook werkelijk alles voor over hebben. Een programma waarin je je kunt laten filmen zoals je in het dagelijks leven bent, of misschien pretendeert te zijn.
De real life soap is nou niet bepaald een televisieformat waarvan je kunt zeggen dat het bijzonder leerzaam is. Al moet ik toegeven dat er wat mij betreft af en toe best enige educatieve waarde zit in zo'n lekkere ordinaire versie. Neem nou een programma als The Valleys, een fantastische MTV-productie die je opgroeiende tiener in een half uur, wat zeg ik, tien minuten precies tot in detail laat zien hoe het zich in het openbaar beter niet kan gedragen. Een achttal zeer 'ambitieuze' en overgemotiveerde tieners en twintigers van het Welshe platteland worden met elkaar in één huis in hoofdstad Cardiff gestopt. Dagelijks worden ze opgezadeld met tamelijk dubieuze opdrachten die ze wereldfaam zouden moeten brengen, althans, daar zijn ze vooral zelf volledig van overtuigd. In de televisiewereld nou niet direct een hoogstandje te noemen, maar je begrijpt, ik ben fan. Ondanks de vulgaire taal en het schaamteloze gedrag kun je het niet helpen na een paar afleveringen stiekem een beetje te gaan houden van de naïeve deelnemers, een enkele uitzondering daargelaten.
Dat ik niet altijd zin heb in intellectuele tv, vind ik volkomen logisch. Af en toe is er niets lekkerder dan even tijdelijk je hersenen uitschakelen en je te verbazen over de extreme levens van de camerageile medemens. Na een frustrerend zware dag, kan het dé ultieme ontspanning zijn. Al was het alleen maar om jezelf eraan te herinneren dat dingen altijd nog erger kunnen.
Nou is het kijken naar slechte tv niet iets waar je altijd en overal voor uit kunt komen. In sommige kringen is het misschien wel het nog laatste bestaande taboe. Niemand die op maandagochtend de laatste Britt en Ymke uitgebreid met zijn baas analyseert. En velen zullen pas na bekentenissen van anderen toegeven óók af en toe wel eens naar Zon, Zee en Zuipen te kijken.
Nu is er sinds kort natuurlijk weer een nieuwe topper bij die ook zonder twijfel aan de meeste kenmerken voldoet: Utopia! Niemand kijkt ernaar en toch blijkt De Mols zogenaamd vernieuwende televisieformat een daverend succes. Een Utopia-paspoort aanschaffen gaat ook mij wat ver, maar elke avond om stipt half acht doet mijn Telfortrecorder zijn ding, zodat ik, precies wanneer dat mij uitkomt, perfect op de hoogte blijf van de laatste ontwikkelingen. Al zal ik dat morgen in de teamkamer natuurlijk in alle toonaarden ontkennen.