Spaaracties. Doorgaans laat ik ze lekker aan me voorbij gaan. Ik heb door de jaren heen genoeg handdoeken bij elkaar gesprokkeld om een heel leger een droge bilnaad te bezorgen. Ben een groot fan van de ikea-pannen, dus iets anders komt er hier toch niet in. Om nog maar te zwijgen van de boerderijdieren, wuppies en het volledige smurfendorp, dat na de betreffende spaaractie nog maandenlang menig huishouden in Nederland heeft staan ontsieren.
Uiteraard neem ik eventuele zegeltjes altijd aan. Je zal je toch halverwege zo'n spaaractie bedenken en tot de conclusie komen dat je in de resterende zegeltjesspaartijd onmogelijk nog een volle spaarkaart kunt behalen. Nee, dat zal mij niet gebeuren. Ik spaar dus als een malle. Geef er geen cent extra voor uit, maar ben blij met elk zegeltje dat na het afrekenen mijn handen bereikt. Ook neem ik gedurende de spaaractie meer spaarboekjes mee dan op één hand te tellen zijn, maar vind deze vervolgens een half jaar later, met enkele in een vlaag van verstandsverbijstering opgeplakte zegels, nog tussen de onbetaalde rekeningen terug.
Deze keer is het anders. Albert Heijn biedt prachtige wijn- en champagneglazen aan die je met een volle spaarkaart voor een habbekrats de jouwe mag noemen. Een spaarkaart die overigens ruimte biedt aan maar liefst veertig!? van die minuscule stickertjes. Daar moet je dus beslist een heel lange adem voor hebben. Veertig actiestickers, waar in totaal dus vierhonderd euro bij bovengenoemde supermarkt voor uitgegeven dient te worden. In ons kleine tweepersoonshuishouden is dat een hele opgave. Gelukkig beseft Albert Heijn dit ook. De spaaractie duurt namelijk nog tot 8 februari. Met al die decemberdagen voor de boeg moet er toch gemakkelijk gespaard kunnen worden voor meerdere setjes.
Een ander nadeel van zo'n krankzinnig hoog aantal benodigde plakplaatjes is het feit dat ik legendarisch ben in het kwijtraken van spaarkaarten. Blijkbaar ook als ze daadwerkelijk in gebruik genomen zijn. De eerste spaarkaart is halverwege zoekgeraakt. Zeventien zegels. Weg. Verdwenen. Uren heb ik ernaar gezocht, maar tevergeefs. Wat een ellende. Die vind ik vast op 9 februari verfomfaaid tussen het oud papier terug.
Na de eveneens kwijtgeraakte tweede spaarkaart, gelukkig dit keer met slechts twee gevulde vakjes, heb ik besloten maatregelen te nemen. De spaarkaart ligt tegenwoordig netjes opgeborgen in een muffig ruikende, oude kerstballendoos. Deze kerstballendoos staat onopvallend weggemoffeld achter de ongebruikte kookboeken. De kaart wordt uiteraard enkel van zijn plek gehaald om bestickerd te worden en daarna met opperste concentratie teruggelegd.
Dit systeem blijkt fantastisch te werken. De eerste set glazen kan binnenkort al opgehaald worden.
Dat klinkt misschien alsof ik de laatste tijd flink aan het spenderen ben geweest bij 's lands grootste kruidenier, maar dat valt ontzettend mee. Ik ben natuurlijk niet gek. ik heb onlangs ontdekt dat een flinke dosis vriendelijkheid en interesse me behoorlijk wat extra zegels bovenop het rechtmatige aantal kunnen bezorgen. Waar ik normaal gesproken al behoorlijk vriendelijk ben tegenover kassapersoneel, al zeg ik het zelf, doe ik er momenteel nog een schepje bovenop. Ook is tegenwoordig de lengte van de kassarij niet meer van belang. Het gaat om de persoon aan het eind van die rij. Met sommige caissières heb ik nou eenmaal een net iets betere band.
Ik heb besloten eerst voor de champagneglazen te gaan. Niet dat ik ooit champagne drink, maar er zou zich toch onverwachts een dijk van een excuus aandienen.
Of er dan ook nog een tweede, of misschien zelfs wel een derde kaart vol raken, dat weet ik niet. Ik zal mijn best doen. Al moet ik er tot kaakkrampen aan toe voor glimlachen tijdens het afrekenen.
Maar euh, mocht iemand nou toevallig net déze spaaractie aan zich voorbij laten gaan, dan houd ik me natuurlijk te allen tijde aanbevolen om als dumpplaats voor al die losslingerende zegels te fungeren. Drinken we er op 9 februari samen een glaasje op.