Topklas!

Mijn ongelooflijk aandoenlijke en overenthousiaste leerling A. zit na een geweldige schoolreisdag voorin naast me in de auto. Terwijl we met de overige inzittenden napraten over de door henzelf tot 'gaafste schoolreis ooit' bestempelde dag, zingt Anneke zachtjes op de achtergrond. A. vraagt na enige tijd of de muziek wat harder mag. A. is niet alleen een geweldige filmliefhebber (kent op z'n elfde werkelijk elke klassieker die ik ooit aan iemand aangeraden heb, wat toch wel enigszins dubieus is, maar dat terzijde), maar is ook dol op muziek. Ook Anneke lijkt hem wel te kunnen bekoren. "Ik hou van deze muziek juf," zegt hij, en in onverstaanbaar Engels probeert hij het refrein, dat voor de derde maal door de auto schalt, mee te zingen. Nummer 8 van de cd klinkt Arabisch vindt A., maar wanneer de meneer, die een grote bijdrage levert aan dit nummer, begint te zingen is A. overtuigt dat het 'Hindisch' is. "Je weet wel juf, van de Indianen," vervolgt A. 
Ik geniet met volle teugen van de hele autorit. Van de discussie over wie nou die 'puf' gelaten had die ervoor zorgde dat we de eerste tien minuten met onze neuzen buiten de auto moesten hangen. Van S. die bij het stoplicht met alle kracht die hij nog in zich had op het raam begon te bonken, in de volle overtuiging dat de rest van de klas in de bus naast ons hem konden horen. Van de superlatieven die ze gebruikten tijdens het nabespreken van onze survivaldag. En van A. die genoot van míjn Anneke.
Zin in de vakantie? Ja, natuurlijk. Maar wat ga ik deze geweldige groep ongelooflijk missen...