Op een druilerige, vrije middag kom ik ineens tot de schokkende ontdekking dat alle opgenomen afleveringen van de door mij gevolgde series reeds bekeken zijn. Wat restte in het opnameparadijs waren twee slechte rom-coms en een paar afleveringen van wat intellectuele Discovery programma's waar mijn hoofd op dat moment duidelijk niet naar stond. Plots kwam ik toch nog een verdwaald serie-icoontje tegen. Een serie waarvan ik alweer vergeten was dat ik 'm ooit op wekelijks opnemen had ingesteld.
Waar mijn voorkeur normaal gesproken naar het thrillergenre uitgaat, wil ik nog wel eens een uitstapje maken naar iets met minder geweld of bloed. Ik noem een Boston Legal of Grey's Anatomy, alhoewel minder bloederig voor deze laatste uitzondering niet altijd opgaat. Eigenlijk ben ik van mening dat bijna elke nieuwe serie een kans verdient. Vandaar dat ik de afgelopen jaren vele pilots heb bekeken, maar slechts de in mijn ogen beste exemplaren komen door de strenge keuring heen. Tijd is nou eenmaal een kostbaar goed en ik heb geen enkele ambitie mijn halve leven voor de televisie door te brengen.
De serie die in dit geval al weken enigszins verwaarloosd in mijn Telfort opslagruimte leefde was 'Dokter Hart'. De naam doet vermoeden dat het hier een Nederlandse serie betreft, misschien de buitenechtelijke dochter van dokter Deen en collega Tinus, maar niets is minder waar. Om mysterieuze redenen is de originele titel 'Hart of Dixie' omgetoverd tot het blijkbaar meer tot de verbeelding sprekende 'Dokter Hart'. Waarom is mij een groot raadsel, maar ik moet bekennen dat ik ook niet heel erg mijn best gedaan heb het antwoord op deze vraag te vinden.
In Dokter Hart draait het om een beeldschone New Yorkse dokter met blijkbaar een chronisch gebrek aan bedside manners. Om haar sociale vaardigheden enigszins op te krikken gaat mevrouw een jaar lang aan de slag als huisarts in een afgelegen gehucht in Alabama. Tot zover mijn beknopte samenvatting. Al na een half uur had ik in de gaten dat deze serie onmogelijk mijn pilotkeuring had kunnen doorstaan, maar de gedachte aan mijn overige opnames zorgde ervoor dat ik mijn criteria tijdelijk bijstelde. Je moet toch wat.
Waar je in vrijwel elke serie wel een karakter vindt dat je niet erg weet te boeien of zelfs lichtelijk irriteert, kan je in Dokter Hart beter op zoek gaan naar dat ene karakter dat dit niet doet. Zo praat één van de hoofdpersonen continu over zichzelf in de derde persoon. Iets dat na een paar afleveringen behoorlijk op mijn zenuwen begon te werken. Boer Wim, uit de internationale Boer zoekt Vrouw editie, had hier ook een handje van, totdat Yvon hem hier een keer op kordate wijze, zonder enige aarzeling op attendeerde. Daarna heeft de beste man het geloof ik niet meer in z'n hoofd gehaald. Gelukkig maar, want ik was onderhand bijna afgetaaid.
De trofee voor meest tenenkrommende rol in de serie gaat zonder twijfel naar de verloofde van de dorpsadvocaat. Een plaatje om te zien, maar haar manier van praten werkte mij om totaal verkeerde redenen enorm op de lachspieren, en dan heb ik het nog niet eens over haar bizarre kledingstijl. Deze verloofde moet vermoedelijk een traditioneel zuidelijk Amerikaans typetje neerzetten, maar doet dit zo overdreven en ongeloofwaardig dat het mij niet zou verbazen als vrouwelijk Alabama deze serie als zeer aanstootgevend zou ervaren.
Geloofwaardigheid is trouwens überhaupt ver te zoeken. Ondanks het feit dat de actrice, die de rol van de stadse huisarts vertolkt, toch echt een dik jaar ouder is dan ikzelf (wat doe ik verkeerd?), oogt ze amper twintig. En als elke diagnose zo makkelijk gesteld kan worden als Dokter Hart dat doet, is een studie medicijnen eigenlijk niets meer dan een gemiddeld LOI-cursusje. Om over de burgervader van het dorp, die zich vooral bezig lijkt te houden met parades en het jureren van kookwedstrijden of miss-verkiezingen, nog maar te zwijgen.
Nee, na zes afleveringen kwam ik tot de conclusie dat wij nooit beste vrienden gingen worden, dokter Hart en ik. Maar niemand kan beweren dat ik het geen kans heb gegeven. De volgende keer als er zich een gelijkwaardige situatie voordoet, weet ik in ieder geval wel wat me te doen staat. Ik pak gewoon een boek.