Mijn lief heeft besloten mij twee weken te verlaten. Nou kan ik heel stoer gaan zeggen dat dit mij helemaal niks doet, maar ik zal eerlijk zijn. Ik vind 'r niks aan. Terwijl ik hier in mijn eentje op de bank zit, doet meneer even een paar weekjes New York. Ik had natuurlijk ook gezellig mee kunnen gaan, ware het niet dat ik ook nog een baan heb en, niet geheel onbelangrijk, lijd aan een neurotische vliegangst. Die tweede zorgt ervoor dat ik hem af en toe lekker alleen op reis laat gaan. Zo ook nu.
De beste vriend woont in New York en die is recent vader geworden. Een uitstekende reden voor een uitgebreid bezoek. Voor de bruiloft van beste vriend, drie jaar terug, heb ik de oversteek ook gewaagd, maar als het niet per se hoeft...
Jaren geleden heb ik gezworen dat mijn vliegangst er niet voor mag zorgen dat ik het land niet uit kom, dus af en toe verstand op nul, billen bij elkaar, een Oxazepammetje erin en gaan met dat gevaarte. IK BEN STERKER DAN MIJN ANGST!
Ik kan mezelf zeker geen ware globetrotter noemen, en heb ook absoluut geen ambities in die richting, maar ik maak toch minstens eens in de anderhalf, twee jaar de zenuwslopende tocht naar Schiphol. Met de voorbereidingen hiervoor dient zorgvuldig omgegaan te worden. Zo is het bijvoorbeeld zeer verstandig de te nemen vlucht pas zo laat mogelijk te boeken, want bij die bewuste handeling begint de eerste lichte paniek. Welke van de acht mogelijk vluchtcombinaties moet ik gaan kiezen? Ze zullen vast niet allemaal neerstorten. Allemachtig, alsof je je inschrijft voor een spelletje Russische roulette.
Een paar nachten voor de dag des onheils begin ik toch wat meer te stressen. Ik check wat regelmatiger dan anders de infosites voor vliegneuroten om mezelf er maar van te blijven overtuigen dat de kans dat er wat gebeurt écht nihil is. Ratio en gevoel nemen met de dag meer afstand van elkaar. De nacht van tevoren is slapen vrijwel uitgesloten. Elk mogelijk scenario heeft zich ondertussen in mijn hoofd afgespeeld.
Eenmaal op weg naar het vliegveld blijf ik op zich van buiten nog aardig kalm. Wat er van binnen allemaal gebeurt, hoef ik een lotgenoot niet uit te leggen, maar ik oog volledig zen. Totdat die afschuwelijke rotslurf in zicht komt. Vrijwel direct lijk ik de controle over mijn eigen lijf volledig kwijt te zijn. Mijn ademhaling gaat met de seconde sneller, mijn handen beginnen te trillen en de sluizen gaan volledig open. Iets waarmee je bij je medepassagiers altijd enige paniek veroorzaakt. Het wordt dan ook altijd geadviseerd de grondstewardessen bij het inchecken alvast in te lichten, zodat het cabinepersoneel zich alvast kan voorbereiden op het feit dat er, ja, helaas ook op deze vlucht, weer de nodige kalmeringstechnieken toegepast dienen te worden.
Zodra de deuren dichtgaan en er geen enkele weg meer terug is, keert de rust in mijn lijf langzaam weder. Wat er ook gebeurt, ik heb er nu toch geen invloed meer op. Het jammere is dat de opluchting bij het raken van de grond op de plaats van bestemming snel overgaat in het besef dat ik toch ook nog weer terug moet, en dat zoiets per boot toch vaak wel enige weken in beslag zal nemen.
Ik hoop nog veel mooie plekken op de aarde te mogen zien, en ik weet dat velen daarvan nou niet bepaald naast de deur liggen, maar of ik ooit voet op Australische bodem zal zetten... Ik betwijfel het. En ach, wat zou het, Frankrijk is toch ook prachtig!