Ik ben ontzettend goed in het maken van goede voornemens. Het hele jaar door, want goede voornemens zijn natuurlijk niet alleen voorbehouden aan oud en nieuw. Het zijn per slot van rekening gewoon dingen die je je voorneemt te gaan doen. Afspraken die je met jezelf maakt. Things to do. Alhoewel ik die laatste term eigenlijk niet meer kan aanhoren, maar dat zou zo maar eens werkgerelateerd kunnen zijn.
Of je deze voornemens nou uiteindelijk ook doorzet of niet is veel minder relevant. Natuurlijk is het de bedoeling van wel, maar enkel het maken van zo'n goed voornemen kan je al een bijzonder tevreden gevoel geven.
Een goed voornemen hoeft natuurlijk niet per se iets groots te zijn, maar kan ook in kleinere, alledaagse dingen zitten. Zo heb ik mij de afgelopen maand in willekeurige volgorde onder andere de volgende dingen voorgenomen: Minder lang douchen, dat neem ik mezelf overigens iedere maand voor. De vuilniszak eerder uit de prullenbak halen, zodat dat onding gewoon eens dicht gemaakt kan worden zonder dat de bananenschillen en afgekloven kippenpoten over de rand heen sodemieteren. Die al maanden geleden overleden orchidee weggooien, hij geeft het interieur toch iets treurigs. Mijn fiets naar de fietsenmaker brengen, want door dat loszittende, luid rammelende spatbord hoor je me van kilometers ver aankomen. De snoozeknop minder vaak indrukken, aangezien dit a. ongezond blijkt te zijn (ik geloof echt álles wat ik lees) en b. iedere ochtend weer zorgt voor 'te-laat-kom-stress', wat natuurlijk eveneens ongezond is, pfff... En mijn kledingkast, waar momenteel niks terug te vinden is, eens een goede opruimbeurt geven om me vervolgens een keer aan het aangebrachte systeem te gaan houden. Of ik deze dingen ook daadwerkelijk gedaan heb? Met het schaamrood op de kaken moet ik toegeven van niet. Maar wacht, ik gooi die orchidee meteen even in die hoogstwaarschijnlijk overvol zittende vuilniszak.
Misschien moet ik mijn voornemens eens een keer SMART gaan formuleren. Dat zou namelijk dé sleutel tot succes zijn als het op doelen stellen aankomt. Of misschien moet ik gewoon eens stoppen met al die voornemens en dingen gewoon gaan doen. Uiteraard is er genoeg dat ik wél doe zonder daar ooit een voornemen van gemaakt te hebben. Ik zal niet snel een rekening te laat betalen, of het verschonen van de kattenbak uitstellen. Ik maak dus blijkbaar enkel voornemens voor dingen die ik dan wel niet belangrijk of storend genoeg vind, dan wel erg moeilijk vol te houden zijn.
Ook voornemens als stoppen met roken en meer sporten, zeg maar de welbekende, jaarlijks terugkerende thema's rondom oud en nieuw, zijn mij niet bepaald vreemd. Nou ben ik gelukkig al enige tijd succesvol gestopt met roken en ik heb er bijzonder veel vertrouwen in deze keer. Rest nog dat sporten. Begrijp me niet verkeerd, bewegen vind ik heerlijk, maar structureel en fanatiek een specifieke sport beoefenen? Blijkbaar ontbreekt het me daar helaas aan de benodigde discipline. Paardrijden, wat ik tot mijn twintigste zeer fanatiek gedaan heb, had ik geen discipline voor nodig. Dat vond ik zo leuk dat het me eerder moeite kostte een dag niet te rijden. In Amsterdam rijd ik niet. Na een paar troosteloze 'stadsmaneges' geprobeerd te hebben, heb ik de moed maar opgegeven.
Fitnessen heb ik jaren geprobeerd, om elke keer na een paar maanden weer tot de conclusie te komen dat ik niet iemand ben die enig plezier haalt uit avonden doorbrengen op dodelijke saaie apparaten in weinig inspirerende en bovendien bij bovengemiddelde drukte licht naar zweet riekende fitnessruimtes. De rest van de maanden was ik dus enkel een financiële sponsor van de lokale sportschool en dat is toch wat zonde van het geld.
Vervolgens dacht ik in een gekke bui dat bikram yoga misschien iets voor mij zou zijn. Daar zijn toch niet voor niets hele volksstammen zo lyrisch over. Bij onmenselijke temperaturen werden er nog onmenselijkere posities van mij verwacht. Ik kan nog niet eens mijn tenen aanraken met gestrekte benen, laat staan diezelfde benen in mijn nek leggen. Ik stond dus nogal voor schut tussen al die afgetrainde, elastieken lijven. De akelig competitieve en daarnaast ook nog behoorlijk op de zenuwen werkende zweverige sfeer bleken bovendien enorme afknappers.
Nee, voornemens werken eigenlijk niet voor mij. Dat moet toch wel de eindconlusie zijn van bovenstaande ontboezemingen. Ik neem mij daarom bij deze voor om vanaf nu te stoppen met het maken van goede voornemens. Eens kijken hoe lang ik dat volhoud.