Zelfkennis is een belangrijke vaardigheid. Ken je sterke, maar ook je zwakke punten. Je daar bewust van zijn scheelt namelijk een hoop gelazer in je leven. Mijn zwakke punten ken ik dan ook maar al te goed. Ook op werkgebied.
Zo ben ik niet bepaald een creatief wonder. Oké, ik begrijp dat creativiteit zich op allerlei verschillende manieren laat zien. En vooruit, ik ben behoorlijk creatief als het aankomt op het bedenken van leuke kampprogramma's, of het verzinnen van goede redenen waarom het belangrijk is zinnen te leren ontleden, maar daar heb ik het hier niet over. Ik doel op dat ene vak in het basisschoolcurriculum dat op sommige scholen zo treffend 'crea' wordt genoemd. Crea... Het woord alleen al. Ik noem het hier voor het gemak even ordinair knutselen. Dan begrijpen we tenminste allemaal waar het over gaat.
Knutselen is dus niet zo mijn ding. Nooit geweest ook. Leuk hoor, al die vakdocenten voor gym en muziek, maar ik wil er eentje die de vrijdagmiddagen vult met grootse, creatieve uitspattingen. Die alle technieken beheerst en met elk mogelijk materiaal raad weet.
Dat platte vlak red ik me wel mee. Zo schilder ik al tien jaar lang dezelfde New Yorkse skyline met mijn op creatief vlak hopeloos tekortkomende leerlingen. Dat is zo'n beetje de enige opdracht die ik na vier jaar pabo heb weten te onthouden. Een opdracht waarbij het draait om overlapping en het werken met een horizon, maar geen kind die dat ook maar een moer interesseert. Ze zijn al lang blij dat er een keer een verfkwast de drempel van het lokaal passeert.
De stress begint bij mij bij het verzinnen van leuke en eveneens zinvolle 3-dimensionale opdrachten. Ik zie het gewoon niet. Kan uren met vriend Google doorbrengen, maar als ik dan eindelijk iets geschikts heb gevonden, moet ik vaak constateren dat de plaatser ervan heeft verzaakt een fatsoenlijke omschrijving toe te voegen. De stappen, het benodigde materiaal, ik tast op zo'n moment volledig in het duister.
Ook kan ik onze school niet bepaald knutselproof noemen. Fatsoenlijk knutselmateriaal dat nog doet wat het behoort te doen is schaars en hetgeen dat wel aanwezig is, ligt in allerlei laatjes, kasten en magazijnen verspreid over drie verdiepingen.
Hysterisch enthousiast was ik dan ook, toen ik een paar weken geleden een mailtje van mijn directeur ontving. Er had zich blijkbaar een kunstzinnige ouder gemeld die het wel zag zitten een paar vrijdagmiddagen met een aantal klassen aan een grote fantasierijke, creatieve opdracht te werken. Of er ook geïnteresseerden waren. Nog geen uur later had ze niet alleen van mij, maar ook van mijn zo mogelijk nog vele malen minder creatieve buurvrouw van groep 7 een reactie binnen: “Maar natuurlijk!!!!”
Het idee was om grote draken te gaan maken van plastic afvalmateriaal, die ons immense, kale trappenhuis konden gaan opvullen. Mijn buurvrouw en ik vonden het allemaal prima. Draken van plastic, dat was vast iets met 3D en het dekte tegelijkertijd een stukje milieubewustzijn.
De kinderen kregen de opdracht zoveel mogelijk plastic afvalmateriaal te sparen en dit schoon mee naar school te nemen. De daarvoor bestemde doos achterin het klaslokaal bleek uiteraard al snel te klein. Naarmate de tijd vorderde lag het plastic niet alleen in, maar ook naast en voor de doos en was mijn aanrecht door de vele lege melkcans en vleesschaaltjes veranderd in een heuse vuilstortplaats. Ik probeerde tevergeefs iedere middag maar weer een beetje orde in de chaos te scheppen, want zoveel troep in mijn miniscule lokaaltje bleek een ware mentale uitdaging te zijn.
Afgelopen vrijdag was het dan eindelijk zover. De pret kon beginnen. Er was een keurig stappenplannetje in elkaar gedraaid, waar ieder groepje, alvorens aan de draak te beginnen, hun plannen en ideeën gestructureerd op kwijt kon. Die kinderen waren echter helemaal niet van plan om doordacht te werk te gaan. Binnen enkele minuten lagen ze met z'n twintigen op elkaar tussen de plastic verpakkingen. Ze sloegen elkaar nog net niet de hersens in om de mooiste flessen wasverzachter te bemachtigen. Alsof je een stel uitgehongerde circusleeuwen voor het eerst in weken weer een fatsoenlijk stukje vlees voorschotelt.
De afspraak was dat het meegebrachte plastic thuis grondig schoongemaakt zou worden. Ik vermoed echter dat er toch een paar ouders waren die de brief met informatie niet zo heel goed hadden doorgelezen, of er misschien een iets andere definitie van schoonmaken op nahielden. De aroma's van rottend rundergehakt en zure melk dreven je na een paar minuten tegemoet. Vol walging kwam één van mijn leerlingen me een nog net niet helemaal lege fles azijn laten zien. Eenmaal bij mij aangekomen was de fles overigens wél leeg.
Tot overmaat van ramp kwam ik na ongeveer twintig minuten tot de schokkende ontdekking dat mijn zorgvuldig bij elkaar gespaarde lege plastic flessen en potjes, die al weken dienden als inzichtelijk rekenmateriaal om de lessen over inhoud ietwat op te leuken, de massale slachtpartij ook niet hadden overleefd. De stoomwolken kwamen nog net niet uit mijn oren.
Ook mijn buurvrouw bleek totaal niet bestand tegen zoveel creatief geweld. Met een kopje thee stonden we af en toe samen in de hal yogawaardige ademhalingsoefeningen uit te voeren.
Gelukkig dat er na een uur vol oorverdovende herrie en misselijkmakende stanken toch voorzichtig wat beginsels van plastic draken verschenen. Hopelijk is het eindresultaat straks deze drie stressvolle vrijdagmiddagen meer dan waard. Start ik in maart gewoon weer lekker met mijn vertrouwde New Yorkse skylines. Ken je sterke en zwakke punten? Nou ik ken ze hoor. En of ik ze ken.